استانداردهای نصب سیستم اعلام حریق

نصب آشکار سازهای دود در سیستم اعلام حریق ساختمان های مسکونی طبقه و بیشتر (از کف زمین) ساختمان های اداری، تجاری، خدمات عمومی، بیمارستان ها، درمانگاهها و مراکز اجتماع در تمامی اتاق خواب ها و مناطق مجاور به آنها الزامی می باشد. در پلکان ها، آسانسور و چاه آسانسور نیز همچنین و شستی در مجاورت پله و جعبه آتش نشانی جایگذاری می گردد که در مقررات ملی -ذکر شده است. آشکارسازهای دود علاوه بر باتری باید با استفاده از سیم های برق به انشعاب برق ساختمان نیز متصل باشد. آشکارسازهای دود باید به یکدیگر متصل بوده و زنگ هشدار آن ها در داخل اتاق های خواب قابل شنیدن باشد

در مورد نوع سیم به کار رفته در مدارات اعلام حریق در مقررات ملی ایران صراحتی وجود ندارد ولی بعضی از استانداردهای جهانی مانند BS کابل Shield را لازم دانسته اند. توصیه می شود. در انتهای لوله وارده به آشکارساز و سایر تجهیزات اعلام حریق از جعبه تقسیم استفاده گردد.

محل قرار گرفتن تابلوی اعلام حریق باید به گونه ای باشد که به هنگام حریق مأموران آتش نشانی بدون در خطر قرار گرفتن آن را رؤیت نمایند. بنابراین مجاورت درهای ورودی برای این محل توصیه می گردد.

استفاده از لوله فولادی برای سیستم اعلام حریق مطابق مقررات ضرورتی ندارد.

کلیه مدارهای سیستم اعلام حریق باید مستقل از سایر سیستمها کشیده شود و فقط در مواردی که بین مرکز اعلام حریق و ایستگاه آتش نشانی ارتباط وجود دارد، می توان از مدارهای سیستم تلفن برای این منظور استفاده کرد. کلیه مقررات شرکت تلفن در این مورد باید رعایت شود.

– در ساختمان هایی که به سیستم اعلام حریق مجهز می شوند، علاوه بر محل های نصب انواع دتکتورها بر حسب ضرورت، در محل های زیر نیز باید دتکتور مناسب دودی یا حرارتی) نصب شود:

الف) اتاق های ترانسفورماتور، اتاق های تابلوها (اتاق های برق)

 ب) اتاق های مربوط به تأسیسات مکانیکی

ج) موتورخانه آسانسور و چاه آسانسور آسانسورها و پله های برقی دیده می شود

د )کريدورها و راه پله ها اتاق مرکز تلفن و سیستم های جریان ضعیف – وسائل صوتی اعلام حریق آژیر، بوق، زنگ و نظایر آن باید از انواعی باشند و نیز محل نصب آنها در فضاهای عمومی ساختمان باید به نحوی انتخاب شود که هنگام بروز حریق، صدای آنها به سهولت در دورترین نقاط ساختمان قابل شنیدن باشد.